Wiersze Bartka Brede

Trzeci raz za mojego życia polski pisarz dostaje nobla. Dobrze, że chociaż tym razem wybitny, bo prędko znów się nie zdarzy. Cóż, pecha ta nasza literatura ma: ktokolwiek mógłby przez fakt promocyjny (a trudno o większa promocję) zainteresować opinię światową niezwykłym zjawiskiem, jakim jest polska literatura, zawsze jest nie po linii lub nie w czas (Lem, Różewicz, Herbert). A ci, co w czas i po linii (Miłosz, Szymborska), nie mają ciężaru gatunkowego na dźwignięcie tematu. Tym razem pełen optymizmu (bo jak na noblistkę młoda i energiczna), gratuluję Laureatce, przypominając o sobie i dopraszając się cytowania (najbardziej na świecie lubię dowiadywać się, że noblista mnie cytował), bo oto ogłaszam wszem i wobec, że TEŻ CHCĘ MIEĆ NOBLA Też chcę mieć nobla. Z biegu lub z marszu. Dość tyranii tyrania! Dość życia w pogardzie! Jak mogła dostać taka Tokarczuk, To ja tym bardziej! Choć nie mam dredów, to jestem Brede (to brzmi podobnie, jakby kto pytał) I jeszcze jeden prym w no

Dwa tygodnie temu z okładem TSUE orzekł, że z tymi frankowymi kredytami to jednak wał był. Niby radość, że "są jednak sądy w Europie", z drugiej obawa. Wszak żyjemy w kraju, którego władze szczególnie ten jeden międzynarodowy trybunał miewały w głębokim poważaniu. Dodatkowego smaczku sprawie nadaje fakt, że ewentualne pochylanie się nad i drążenie sprawy stawiałoby w nieszczególnym świetle miłościwie panującego nam Ojca Mateusza... Cóż, nie tylko przyszło żyć w ciekawych czasach, ale i miejscu - takimże.   NA PEWIEN WYROK Że dać nie chciały ani złotówki, Mówiły banki, że dają franki. Zatem na kredyt były dachówki, Cegły i deski… Nawet firanki! Lecz prócz hipotek trza było bankom Za te karesy dać czek in blanco. Gdy frank podrożał, każdy to przyzna, Wróciła do wsi i miast pańszczyzna: Bo samych kluczy mało jest bankom. Chciały (do dzisiaj) tego in blanco. Aż przyszedł wyrok z samego TSUE, Że tak nie wolno i że w ogóle… Lecz się nie cieszmy,