PORĘCZNA UTRATA

PORĘCZNA UTRATA

CZYLI

JEDEN JEDYNY W TEJ JEDNEJ SZTUCE

albo

jak uczciliby wieść o śmierci słynnego Stanisława Barańczaka On Sam i Elizabeth Bishop (w przekładzie Stanisława Barańczaka - oczywiście).

I

W długich schodach do nieba nie było poręczy,
Aż imigrant-poeta wstawił tubajfora.
Teraz, młodszym, jest łatwiej. Lecz kto się odwdzięczy?

Wśród użalań niezgrabnych tłum nieuków jęczy:
„Ćwiczenie czyni mistrza? Ćwiczymy - raz po raz…” 
Ale mało z nich który ma kajet podręczny.

Dlatego ich głos przejdzie jak katar, bezdźwięczny.
Od pamięci prostactwa dzieli go zapora.
I nie o nim pomyśli Twój czytelnik wdzięczny,

Który pławić się woli w Twoich słowach tęczy: 
Barańczakowskich frazach, trikach, metaforach.
Bogactwie króla, które tak zazdrosnych dręczy.

Chirurgiczną precyzję odzieram z pajęczyn,
Pegaza, który zdębiał mam wciąż za zbiór porad...
Jak Fioletowa krowa  - kiedyś się odwdzięczy.

Naśladowanie Ciebie się przed nami piętrzy, 
Lecz nikt z mej generacji się z nim nie upora.
Nawet mimo użycia tej Twojej poręczy.
Twój jest Parnas. Nasz – pornos. Więc kto się odwdzięczy?

II

W sztuce pisania wierszy trudno dojść do wprawy;
Nawet ją posiadając, wciąż ma się przeczucie,
Bycia mistrzem, nie Mistrzem. Ale nie ma sprawy.

Mistrz wciąż był na Harvardzie. Nie było obawy,
Że się włączy w wyścigi po wręczane klucze,
Laury nagród, stypendia – można dojść do wprawy...

Pisanie Rzeczy Wielkich tak weszło mu w  nawyk,
Że w pisanie tych mniejszych musieliśmy uciec
I tylko w tych nieważnych miewaliśmy sprawy.

Przepadł. A jednak świeci. To przykład jaskrawy
„Vita brevis, ars longa” -  tradycji ukłucie
w sercu. W sztuce tracenia łatwo dojść do wprawy.

Straciłem najdroższego poetę.  Dzierżawy
Pola, które zaorał, odmawiam, nie wrócę.
A na przyjaźń za późno. Trudno. Nie ma sprawy.

Dzisiaj tren piszę, (nokturn, elegię?). Chropawy,
Bo nie takim talentem dysponuję w Sztuce.
Za to w sztuce tracenia doszedłem do wprawy,
Tracąc nawet idola… Takie straszne sprawy.

2014-12-27