Przejdź do głównej zawartości

Ballada o narcyzie


BALLADA O NARCYZIE

Siedzi Narcyz nad źródełkiem,
W taflę wody patrzy,
Widzi swe odbicie piękne,
Bo wiatr go nie marszczy.

Nagle wpada nie wiedzieć skąd
W źródło jakiś kamień.
Czar i wodne lustro prysło,
Więc ma przechlapane.

Narcyz to ma przechlapane,
Ciągle chodzi smutny.
Zraniony - hoduje ranę,
Próżny i okrutny.

Narcyz to ma przechlapane,
Ma za lustra ludzi.
Uczucia bardzo mieszane
Oraz litość budzi.

Narcyz z kolan się podniesie,
Gdy zobaczy w lustrze,
Że sam – pusto w pustym lesie,
A sam jeszcze pustszy.

Narcyz od lustra odejdzie,
Gdy pozna prawdziwe
Proporcje. Zorientuje się:
Lustro było krzywe!

Lustra Narcyzów są krzywe.
Narcyzi na amen
Kochając, to co fałszywe,
Mają przechlapane.

Wewnątrz to chłopcy. Do bicia.
Choć czterdziestka mija.
Podziwiają swe odbicia.
Potem im odbija.

Spotkasz - wołaj coraz głośniej
Obudź się Narcyzie!
Inaczej ugryzie groźnie
To, co jego gryzie…

Nie zawołasz, to nie znaj, z kim,
Bo nie zdarzy się cud.
Trafi ci się książę z bajki.
O żelaznym piecu…

Etykiety

Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

PORĘCZNA UTRATA

PORĘCZNA UTRATA CZYLI JEDEN JEDYNY W TEJ JEDNEJ SZTUCE albo jak uczciliby wieść o śmierci słynnego Stanisława Barańczaka On Sam i Elizabeth Bishop (w przekładzie Stanisława Barańczaka - oczywiście). I W długich schodach do nieba nie było poręczy, Aż imigrant-poeta wstawił tubajfora. Teraz, młodszym, jest łatwiej. Lecz kto się odwdzięczy? Wśród użalań niezgrabnych tłum nieuków jęczy: „Ćwiczenie czyni mistrza? Ćwiczymy - raz po raz…”  Ale mało z nich który ma kajet podręczny. Dlatego ich głos przejdzie jak katar, bezdźwięczny. Od pamięci prostactwa dzieli go zapora. I nie o nim pomyśli Twój czytelnik wdzięczny, Który pławić się woli w Twoich słowach tęczy:  Barańczakowskich frazach, trikach, metaforach. Bogactwie króla, które tak zazdrosnych dręczy. Chirurgiczną precyzję odzieram z pajęczyn, Pegaza, który zdębiał mam wciąż za zbiór porad... Jak Fioletowa krowa  - kiedyś się odwdzięczy. Naśladowanie Ciebie się przed nami pięt...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

PO CO POEZJA

 Jesienią 1991, zatem już niemal trzydzieści lat temu, wszedłem na drogę, z której na razie nie zawracam: Postanowiłem zostać poetą. Pewnie wiedząc, jak mnie tym na całe życie krzywdzą, jurorzy tego wygranego wtedy konkursu poetyckiego nagrodziliby kogoś innego...  Po pierwsze nie żałuję, po drugie okrągłe rocznice skłaniają do podsumowań i zastanowień. Tym bardziej, że pierwsza od 20 lat książka z wierszami tuż-tuż. Przewrotnie powiedziałbym, że mój okołopoetycki światopogląd świetnie opisują dwa cytaty z popularnych piosenek.  "Nikt na świecie nie wie, że się kocham w Ewie" czyli jest coś osobistego, które staje się uniwersalne, dzięki temu, że poeta znalazł siłę i odwagę, żeby o tym opowiedzieć. Dobrze, gdyby znalazł też ciut kunsztu, aby ktokolwiek chciał o tym słyszeć lub czytać... "Kto Tuwima wiersze pisał, jako własne tobie wysłał?" czyli zjawisko, na które z drugiej strony w swojej piosence "W słowach ślad tylko został" zwraca uwagę Mistrz Przybora...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

ŚNIADANIE NA TRAWIE

  ŚNIADANIE NA TRAWIE     Gdy zbliża się czas kampanii,    To na trawie pan i pani .     Gdzie się pasą kozy, krowy,   Tam piknik będzie  wyborczy  wojskowy.     Będą śledzie, pasztet, chałka   I lądowanie  Blakhałka     (Czasem kocyk szybko sprzątać:   Blakhałk  lubi się zaplątać) .     A po roku jest frasunek,    Bo wystawia ktoś rachunek.     Więc  do nieba oczy wznosi   Ten, kto płaci, bo zaprosił.     Wie o tym każdy mecenas,   Że za dzieło jest i cena:     Gdy się tak spodobał Monet,   To zabraknie kilku monet.  
Prześlij komentarz
Czytaj więcej