Plan B

Ewelinie W.

PLAN B

Pretensję o to mam, że Bóg tor

Tak mego życia wrednie pociął.

I że jak bezduszny konduktor

Wsadził Cię w do innego pociąg.

Ale to w sumie mało zmienia.

Nie traktuję tego jak hańbę.

Chcę być nagrodą pocieszenia.

Ja jestem zgodny z inicjałem „plan B”.

Od życia chcę naprawdę mało.

Choć rozdarty przez uczuć trotyl,

Chcę aby Tobie się udało,

Abym nic nie miał do roboty...

Byś nie doświadczyła zwątpienia,

Co z ust Twych wyciśnie carrambę,

Nagrodę wmusi pocieszenia

I zgodny z inicjałem „plan B”.

Pokój, choć taki bez widoków,

Wśród niepokojów mnie ukoi.

A Ty też będziesz miała spokój

Od tego, co mnie się tam roi:

Że będę wieki i millenia

Ciut naruszony czasu zębem

Czekał z nagrodą pocieszenia,

Zgodnym z inicjałem „planem B”.

Mieć zapas i żyć na zakładkę

To nie dla Ciebie i nie dla mnie.

Tak, jak te obietnice gładkie,

Których nikt spełnić nie jest w stanie.

Bo gdy się wszystko wali, zmienia

W plutonu egzekucyjnego palbę,

Na nic nagrody pocieszenia

I na nic zgodny z inicjałem „plan B”...