Przejdź do głównej zawartości

Zachwytu zastrzyk



Dorastałem w cieniu Wielkiej Artystki. Do dziś per "Ciociu" mówię do samej Doroty Adamiec. Częstym gościem będąc w mym rodzinnym domu, kibicowała moim pierwszym poetyckim wzlotom. I patronatem szczególnym je obejmowała. Od prawie 25  lat mam bowiem zaszczyt ilustrować swym wierszem kolejne katalogi kolejnych wystaw Malarstwa (przez duże M). Po latach dochodzę do wniosku,  że wiersze do tychże katalogów stanowią pewien osobny nurt w mojej twórczości (w ogóle myślę o wydaniu wierszy poświęconych czy też inspirowanych malarstwem i muzyką).
Jako że retrospektywa WA w Muzeum Śląskim zbliża się wielkimi krokami, zamówienie kolejne z rozkoszą spełniam. Mojej Cioci Dorocie pieśń poniższą poświęcam:


ZACHWYTU ZASTRZYK



Farba płótno spotka. Otworzy się okno.
Przez które wpadnie promień. Albo strumień.
W górę oczy. I serca. Bo oto wysoko
Marzeniem mistrz mierzy. Bo prosto do sumień.

Bo sercem targa, co zachwyci oko.
Żart to, czy też skarga? To nieważne w sumie.
Ważne, że polot odbierze obłokom.
I doda blasku oku tego, kto zrozumie.

Jako anatom, który dzięki zwłokom
Wiedzę zdobywa, aby być opoką,
Tak ja na obraz spoglądam. I tłumię

Zazdrość, że wiersz żaden nie równy widokom,
Którymi mistrz aż tak strzela celnie wokół…
I zazdrość, że aż tak strzelać nimi umie…

Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

PORĘCZNA UTRATA

PORĘCZNA UTRATA CZYLI JEDEN JEDYNY W TEJ JEDNEJ SZTUCE albo jak uczciliby wieść o śmierci słynnego Stanisława Barańczaka On Sam i Elizabeth Bishop (w przekładzie Stanisława Barańczaka - oczywiście). I W długich schodach do nieba nie było poręczy, Aż imigrant-poeta wstawił tubajfora. Teraz, młodszym, jest łatwiej. Lecz kto się odwdzięczy? Wśród użalań niezgrabnych tłum nieuków jęczy: „Ćwiczenie czyni mistrza? Ćwiczymy - raz po raz…”  Ale mało z nich który ma kajet podręczny. Dlatego ich głos przejdzie jak katar, bezdźwięczny. Od pamięci prostactwa dzieli go zapora. I nie o nim pomyśli Twój czytelnik wdzięczny, Który pławić się woli w Twoich słowach tęczy:  Barańczakowskich frazach, trikach, metaforach. Bogactwie króla, które tak zazdrosnych dręczy. Chirurgiczną precyzję odzieram z pajęczyn, Pegaza, który zdębiał mam wciąż za zbiór porad... Jak Fioletowa krowa  - kiedyś się odwdzięczy. Naśladowanie Ciebie się przed nami pięt...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

PO CO POEZJA

 Jesienią 1991, zatem już niemal trzydzieści lat temu, wszedłem na drogę, z której na razie nie zawracam: Postanowiłem zostać poetą. Pewnie wiedząc, jak mnie tym na całe życie krzywdzą, jurorzy tego wygranego wtedy konkursu poetyckiego nagrodziliby kogoś innego...  Po pierwsze nie żałuję, po drugie okrągłe rocznice skłaniają do podsumowań i zastanowień. Tym bardziej, że pierwsza od 20 lat książka z wierszami tuż-tuż. Przewrotnie powiedziałbym, że mój okołopoetycki światopogląd świetnie opisują dwa cytaty z popularnych piosenek.  "Nikt na świecie nie wie, że się kocham w Ewie" czyli jest coś osobistego, które staje się uniwersalne, dzięki temu, że poeta znalazł siłę i odwagę, żeby o tym opowiedzieć. Dobrze, gdyby znalazł też ciut kunsztu, aby ktokolwiek chciał o tym słyszeć lub czytać... "Kto Tuwima wiersze pisał, jako własne tobie wysłał?" czyli zjawisko, na które z drugiej strony w swojej piosence "W słowach ślad tylko został" zwraca uwagę Mistrz Przybora...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

ŚNIADANIE NA TRAWIE

  ŚNIADANIE NA TRAWIE     Gdy zbliża się czas kampanii,    To na trawie pan i pani .     Gdzie się pasą kozy, krowy,   Tam piknik będzie  wyborczy  wojskowy.     Będą śledzie, pasztet, chałka   I lądowanie  Blakhałka     (Czasem kocyk szybko sprzątać:   Blakhałk  lubi się zaplątać) .     A po roku jest frasunek,    Bo wystawia ktoś rachunek.     Więc  do nieba oczy wznosi   Ten, kto płaci, bo zaprosił.     Wie o tym każdy mecenas,   Że za dzieło jest i cena:     Gdy się tak spodobał Monet,   To zabraknie kilku monet.  
Prześlij komentarz
Czytaj więcej