Żona poety

Wiersz powstał w 2011 roku

ŻONA POETY

  

Nie woli prozy życia

Od poetyckich wzlotów,

Niedoli, pozy, szycia

I kłamstwa, i bełkotu.

Po ziemi stąpa twardo,

Anielski spokój tężąc

I w oczy patrzy hardo

Diabłowi, co w jej mężu.

Z potrzeby, a nie z chęci

Została złotą rączką.

Potrzeby ma… w pamięci

Poety z obrączką.

Mówi, że nienawidzi,

Gdy złości robak toczy.

I mówi, że się brzydzi,

Że bez niej by się stoczył.

I silna jest za dwoje.

I mądra jest za dwoje.

Poeta ma za swoje.

I swoje niepokoje.

Gdy on jej daje pożyć,

Ona mu daje tworzyć.

Pożycie – ostrza noży

W życiu z szaleńcem bożym…

Czasami na spacerze

Po jego sięga rękę,

By dziwny ból uśmierzyć,

Co sprawia mu udrękę.

Na dziecka rześkie harce

Patrzą. Idą. Powoli.

Sarkazmu złożył tarczę.

Nie trzeba. Już nie boli.