ZNÓW SIĘ UPIEKŁO

 Jesień ma dla mnie zapach szarlotki. Kiedy w sklepach pojawiały się renety i antonówki, w domu mojego dorastania piekło się szarlotkę. Nie na sobotę z niedzielą - bez okazji. Była ciągle. A jedna opróżniona łakomstwem domowników blacha ustępowała miejsca następnej - gorącej i pełnej. Ponieważ bardzo mi tego brakuje, dziś przed upieczeniem swojej, darowuję Państwu odę do szarlotki:

ZNÓW SIĘ UPIEKŁO

 

Zapachu szarlotki! Jest nędznym żebrakiem,

Choćby mieszkał w pałacu, ten kto Ciebie nie zna!

To, co między mąką, cukrem, jajkiem, jabłkiem,

To nie gastronomia. To czysta poezja.

 

Auro cynamonu, którą piec wyniesie

Pod bierzma i krokwie najbardziej strzeliste,

Aby i dom poczuł, że się zbliża jesień,

Bo jesteś zwiastunem, jak upadły listek…

 

Aliści wśród liści kto brodził w spacerze,

Kto się w babim lecie dał przewiać i przemarzł,

Doceni tym bardziej, że katar go bierze,

Tę bodźców paradę, której dajesz przemarsz…

 

Smaku jabłecznika! Pradawnych receptur,

Niby pilnie strzeżonych, ale każdy zna je,

Bo każdy miał Babcię, ofiaro konceptu,

Że warto dla Ciebie było tracić Raje!